Μοdern Art
Μοντέρνα τέχνη αναφερόμαστε κυρίως στην καλλιτεχνική παραγωγή που παρατηρήθηκε από τα τέλη του 19ου αιώνα έως περίπου το 1970. Πολλές φορές χρησιμοποιείται και ο όρος σύγχρονη τέχνη, ωστόσο δηλώνει περισσότερο την πλέον πρόσφατη καλλιτεχνική παραγωγή. Η Μοντέρνα τέχνη χαρακτηρίζεται από μια νέα προσέγγιση στις τέχνες, τέτοια ώστε πλέον να μην έχει πρωτεύουσα σημασία η ακριβής αναπαράσταση των αντικειμένων (π.χ στη ζωγραφική ή γλυπτική) όσο ο πειραματισμός με νέους και πρωτότυπους τρόπους απεικόνισής τους, συχνά αποδομώντας το αντικείμενο ή προβάλλοντάς το αφαιρετικά. Κατά μία βάσιμη εκδοχή το "μοντέρνο" είναι το "αποσπασματικό", δηλαδή η καλλιτεχνική τάση διαίρεσης του αντικειμένου σε μέρη και η απανασύνθεση των μερών σε νέα (άλλη) οπτική αισθητική[1] (Ευάγγελος Ανδρέου). Η έννοια της μοντέρνας τέχνης ταυτίζεται συχνά και με τον όρο Μοντερνισμός.
Pop Art
Η ποπ-αρτ αντλούσε την έμπνευσή της από τις εικόνες της καταναλωτικής κοινωνίας και της λαϊκής κουλτούρας. Κωμικές ταινίες, διαφημίσεις, βιομηχανοποιημένα προϊόντα, αλλά και φωτογραφίες λαϊκών ειδώλων συνέθεταν το κίνημα που χαρακτηρίστηκε από τον ζωγράφο Ρίτσαρντ Χάμιλτον ως "δημοφιλές, προσωρινό, χαμηλού κόστους, βιομηχανικό, νεαρό, πνευματώδες, σέξι, μαγιό, γοητευτικό και Μεγάλη Επιχείρηση". Κύρια χαρακτηριστικά της Ποπ Αρτ αισθητικής αποτέλεσαν ο αυθορμητισμός, η δημιουργική υπερβολή, η ανάλαφρη διάθεση, η σάτιρα, οι έντονες χρωματικές αντιθέσεις και εν γένει η απόρριψη του παραδοσιακού. Η Ποπ Αρτ υπηρέτησε την αποκαλούμενη μαζική κουλτούρα και συνδέθηκε με ένα είδος εμπορικής τέχνης που απευθύνεται σε ένα ευρύ κοινό. Δεν είναι τυχαίο ότι την ίδια περίοδο γνώρισε μεγάλη έξαρση στη Μεγάλη Βρετανία η Ποπ μουσική, η οποία θεωρείται συχνά αισθητικά συγγενής προς την Ποπ Αρτ. Σε αντίθεση με πολλά προγενέστερα κινήματα της μοντέρνας τέχνης, η Ποπ Αρτ επέδειξε αδιαφορία σε δύσκολα, δυσνόητα ή περισσότερο εγκεφαλικά θέματα, τα οποία για τους καλλιτέχνες του κινήματος θεωρούνταν προϊόντα μίας διάθεσης ελιτισμού. Πίνακες με αναπαραστάσεις τενεκεδένιων κουτιών γνωστού αναψυκτικού, του Έλβις Πρίσλεϊ και της Μέριλιν Μονρόε ή ακόμα θέματα δανεισμένα από τα αμερικανικά κόμικς και τη διαφήμιση αποτελούν χαρακτηριστικό δείγμα της Ποπ Αρτ αισθητικής
Real Art
Ο Ρεαλισμός στις τέχνες είναι μια προσπάθεια απεικόνισης ενός θέματος με πραγματικά χαρακτηριστικά χωρίς τεχνητές ή καλλιτεχνικές παρεμβάσεις που μπορεί να περιλαμβάνουν τα στοιχεία του απίθανου ή του εξωπραγματικού. Ο Ρεαλισμός ως κίνημα και στυλ πρέπει να διαχωριστεί από τον όρο «ρεαλισμό» ο οποίος περιγράφει την ακριβή, λεπτομερή και συγκεκριμένη αναπαράσταση στην τέχνη της οπτικής εμφάνισης τοπίων ή αντικειμένων. Ο Ρεαλισμός με την πιο πρόσφατη έννοια του αποκαλείται και νατουραλισμός ή μιμητισμός και αποφεύγει κάθε είδους επιτήδευση. Παρ’ όλα αυτά αυτός ο «ρεαλισμός» χρησιμοποιείται συχνά για να απεικονίσει, για παράδειγμα, αγγέλους με φτερά κάτι το οποίο δεν προέρχεται από πραγματικό ερέθισμα για τον καλλιτέχνη
Abstract Art
Με τον όρο αφηρημένη τέχνη αναφερόμαστε σε ένα μοντέρνο κίνημα στις εικαστικές τέχνες σύμφωνα με το οποίο αποκλείεται οποιαδήποτε αναφορά στην εξωτερική φυσική πραγματικότητα. Εναλλακτικά, μπορούμε να ορίσουμε ως αφηρημένη την μη παραστατική και μη αντικειμενική τέχνη. Ο ιδρυτής της αφηρημένης τέχνης είναι ο Βασίλι Καντίνσκι . Ιστορικά, σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση μιας αφηρημένης αντίληψης γύρω από το καλλιτεχνικό έργο, θεωρείται πως διαδραμάτισε η ανάπτυξη της φωτογραφίας, καθώς κατέστησε σε ένα βαθμό περιττή την πιστή αντιγραφή των αντικειμένων στις υπόλοιπες εικαστικές τέχνες. Στις αρχές του 20ού αιώνα ο όρος χρησιμοποιήθηκε κατά κύριο λόγο ως αναφορά σε έργα του κυβισμού και του φουτουρισμού, τα οποία προσπάθησαν να περιγράψουν την πραγματικότητα, όχι όμως μέσω της μίμησης ή της πιστής αναπαράστασης των εξωτερικών χαρακτηριστικών της, αλλά με έναν αντισυμβατικό και αφηρημένο τρόπο μέσω των αμετάβλητων εγγενών ιδιοτήτων της.
Water Colour – υδατογραφία
Με τον όρο υδατογραφία, ή τον αντίστοιχο διεθνή ακουαρέλα, (από την ιταλική γλώσσα), αναφέρεται ένα συγκεκριμένο είδος ζωγραφικής στην οποία τα τριμμένα χρώματα, που λέγονται και νερομπογιές, διαλύονται σε νερό κι αναμιγνύονται με μια μικρή ποσότητα στερεωτικού υλικού, που παλαιότερα ήταν το αραβικό κόμμι. Η τεχνική αυτή έγινε ιδιαίτερα δημοφιλής στους τοπιογράφους του 18ου αιώνα, όμως ο δεξιοτέχνης Άλμπρεχτ Ντύρερ την εφάρμοζε ήδη από τον 15ο αιώνα. Σε μερικά έργα του, χρησιμοποίησε ακουαρέλα για ν’ απλώσει χρώμα στα σχήματα που είχε ήδη δημιουργήσει με μελάνι, ενώ σε άλλα τη διαχειρίστηκε πιο ελεύθερα. Οι υδατογραφίες γίνονται σχεδόν πάντα πάνω σε κάποιο ανθεκτικό χαρτί. Σε αντίθεση με τα ελαιοχρώματα, οι ακουαρέλες δεν προσφέρουν επικάλυψη του ενός χρώματος από το άλλο γιατί είναι αρκετά διάφανες. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι δεν μπορεί να καλυφθεί κάποιο σκούρο χρώμα με ένα άλλο πιο ανοιχτό. Συνήθως, λοιπόν, όταν ζωγραφίζεται μια υδατογραφία ο καλλιτέχνης ξεκινά από τις πιο ανοιχτές αποχρώσεις και προχωρά σταδιακά στις πιο σκούρες
Sculpture – Γλυπτική
Γλυπτική ονομάζεται η τέχνη της καλλιτεχνικής δημιουργίας – έκφρασης, που εκτελείται μέσω της δημιουργίας τρισδιάστατων μορφών σε οποιοδήποτε μέσο. Τα υλικά που χρησιμοποιούνται είναι διάφορα: σκληρά, όπως η πέτρα, το μάρμαρο, τα μέταλλα ή το ξύλο, ή και πιο μαλακά, όπως ο πηλός ή διάφορα πλαστικά (στη σύγχρονη γλυπτική). Είναι δυνατός ακόμη ο συνδυασμός διαφορετικών υλικών. Το πρώτο στάδιο είναι η εύρεση των αντικειμένων που θα παρουσιαστούν από τους γλύπτες. Έπειτα, τα επιλεγμένα υλικά υφίστανται επεξεργασία με διάφορες τεχνικές, αφαιρετικές όπως το σκάλισμα, ή προσθετικές όπως η συγκόλληση. Υπάρχουν ακόμη τεχνικές που τροποποιούν τη σκληρότητα των χρησιμοποιούμενων υλικών. Όταν τελειώσει το γλυπτό ή το ανάγλυφο, η επιφάνειά του μπορεί να διακοσμηθεί επιπλέον με χρήση ζωγραφικής. Τέλος, μια συλλογή γλυπτών, τοποθετείται μερικές φορές σε «κήπους γλυπτών». Η γλυπτική σε πέτρα διατηρείται επί πολύ περισσότερο χρόνο από ό,τι τα έργα τέχνης από άλλα υλικά, και συχνά αντιπροσωπεύει την πλειονότητα των σωζώμενων έργων (πλην των κεραμικών) από αρχαίους πολιτισμούς. Ωστόσο, τα περισσότερα αρχαία γλυπτά ήταν χρωματισμένα με έντονα χρώματα, τα οποία έχουν χαθεί.
Mixed Media – Μικτή Τεχνικήe – Γλυπτική
Κατά ορισμό είναι η καλλιτεχνική διαδικασία στην οποία χρησιμοποιούνται περισσότερες από μία τεχνικές. Με λίγα λόγια είναι το είδος που σου δίνει τη δυνατότητα συνδυασμού διαφόρων υλικών, που μέσα από τη μεταξύ τους σύνθεση παράγεται ένα ιδιαίτερο και ξεχωριστό αποτέλεσμα. Η ιστορία της Μικτής αυτής Τεχνικής μας πηγαίνει πίσω στην εποχή του Βυζαντίου (330-1453), όπου οι καλλιτέχνες είναι γνωστό πως χρησιμοποιούσαν φύλλα χρυσού σε συνδυασμό με το χρώμα, όπως και διάφορα άλλα υλικά για να επιτύχουν το επιθυμητό αποτέλεσμα στη δημιουργία τους. Το ίδιο παρατηρείται και κατά την περίοδο της Αναγέννησης, στη διάρκεια της οποίας αναπτύχθηκε αρκετά η ελαιογραφία και ο συνδυασμός της με φύλλα χρυσού. Ωστόσο με τον όρο Μικτή Τεχνική (Mixed Media) εντοπίζεται στις αρχές του 1912 όπου οι καλλιτέχνες άρχισαν πλέον να επαναπροσδιορίζουν τις απόψεις τους σχετικά με τη συμπεριφορά τους απέναντι στην τέχνη. Ο χώρος του έργου έπαψε να περιορίζεται πλέον στα όρια του καμβά , η χρήση και η μίξη διαφορετικών υλικών άρχισε να γίνεται περισσότερο αποδεκτή, με αποτέλεσμα η τέχνη να παράγεται από οτιδήποτε και με οποιονδήποτε συνδυασμό τεχνικών και μέσων.
Drawing – Σχέδιο με μολύβι και κάρβουνο
Σχέδιο ονομάζεται η απεικόνιση ενός πράγματος ή μιας κατασκευής με γραφική ύλη σε χαρτί. Με την εμφάνιση των υπολογιστών και των γραφικών δυνατοτήτων τους η έννοια έχει επεκταθεί, ώστε να περιλαμβάνει και ηλεκτρονικές μορφές οι οποίες αν εκτυπωθούν αποδίδουν ένα σχέδιο. Το σχέδιο μπορεί να είναι απλό και καθημερινό ή να χρησιμοποιείται σε επιστήμες μηχανικών και στις καλές τέχνες. Ανάλογα με τη φύση και το σκοπό του το σχέδιο υπακούει σε κατάλληλους κανόνες, ώστε οτιδήποτε να σχεδιάζεται να αντιστοιχεί σε μια συγκεκριμένη λεπτομέρεια. Στο σχέδιο μπορούμε να συναντήσουμε αναπαραστάσεις προσώπων και τοπίων αλλά και ελεύθερη τέχνη με μαύρο μολύβι ή κάρβουνο καθώς και χρωματιστά μολύβια.